Didgeridoo ("Bambu") / Australie ( 100cm et 6 cm diamètre)(prende a Berghem moins €15,-)

De didgeridoo, uitgesproken als didzjeriedoe, is een blaasinstrument, vooral bekend uit Australië waar de Aboriginals in Noord-Australië (Noordelijk Territorium) het instrument reeds duizenden jaren bespelen. De didgeridoo vindt zijn oorsprong in Noord-oost-Arnhemland in Noord-Australië. Voor beweringen dat de didgeridoo al veertigduizend jaar zou bestaan ontbreekt bewijs. De oudste bewijzen over de ouderdom in de vorm van rotstekeningen in de Kakadu-regio zijn zo'n duizend tot tweeduizend jaar oud. Op één van deze tekeningen is een didgeridoospeler met twee zangers te zien. Het originele verspreidingsgebied geeft aanleiding om aan te nemen dat de didgeridoo toch zeker tweeduizend jaar oud is. Traditioneel wordt de didgeridoo gebruikt als instrument voor begeleiding van dansceremonies. Net zoals bijvoorbeeld de Djembé bij de Malinke in West-Afrika (Burkina Faso, Guinee en Mali). Tegenwoordig wordt de didgeridoo ook gebruikt in elektronisch versterkte muziek. Bekende bands met die gebruik maken van de didgeridoo zijn onder andere Yothu Yindi, Jamiroquai, Gjallarhorn en in Nederland Inner Strength, RAMM en Omnia. "Didgeridoo" is, hoewel het woord niet zo klinkt, een westerse naam voor het blaasinstrument. Er zijn twee gangbare theorieën waar de naam van didgeridoo vandaan kan komen. De eerste is dat het een onomatopee is, afgeleid van de klank die bij bepaalde ritmes klinkt, of dat het het antwoord was op de vraag "wat speel je", waarop de bespeler niet het instrument noemde, maar het ritme dat hij speelde. Door onderzoek van de promovendus Dymphna Lonergan, aan de Flinders Univerity, is de theorie beschreven die stelt dat "Didgeridoo" is afgeleid van de Ierse woorden "dúdaire" of "dúidire" (klinkt als: doedjerrie), met de volgende betekenissen: trompetspeler; iemand die voortdurend een pijp rookt; blazer; persoon met een lange neus; luistervink; nieuwsgierig persoon; zoemer; neuriër of zanger en "dubh" (klinkt als: doew of doe), in de betekenis "zwart" (of "duth", "oorspronkelijke bewoner"). Bij de Aboriginals staat het instrument bekend onder vele verschillende namen, zoals: Mandapul, Yiḏaki, Ḏhambiḻpiḻ, Ḻambiḻpiḻ, Dhaḏalal, Djungirriny (Yolngu volk, Noordoost-Arnhemland, Bunggul-stijl), Mago (West-Arnhemland, Gunborrk-stijl en Wangga-stijl), Yiraga (Groote Eylandt) Kenbi en Marluk (Port Keats, Wangga-stijl). Met name in de New Age-beweging vertolkt hij de brommende oerstem van "Moeder Aarde". Hiermee in verband staat het verhaal dat de aarde een soort basisklank heeft, die op de klank van een didge zou lijken die in de buurt van een C- of een Cisklank zit (waarschijnlijk afgeleid van de sa-grondtoon in Indiase raga's). Veel beginnende didgespelers vinden een C- of Cisdidge de prettigste didge om mee te beginnen. In de New Age-beweging wordt vaak beweerd dat de Aboriginals de didgeridoo gebruiken om geluiden uit de omgeving en van dieren na te bootsen bij spirituele samenkomsten. Wat er in de besloten samenkomsten zoals initiaties en andere riten werkelijk gebeurt wordt echter niet aan de buitenwereld verteld en is dus niet bekend. Bij corroborees (samenkomsten van Aboriginals om verhalen uit te wisselen of feest te vieren wordt de didgeridoo gebruikt als ondersteuning van de zang en de clapsticks. Zoals David Blanasi ooit zei: The Didgeridoo makes the singing strong. De Didgeridoo wordt traditioneel niet of nauwelijks als solo-instrument gebruikt.