"Swinging crystals" armband.

Kristal is materiaal dat bestaat uit glas dat een zekere hoeveelheid lood(II)oxide bevat. Helder loodkristalglas werd in 1676 voor het eerst op industriële schaal geproduceerd door de Engelse glasmaker George Ravenscroft. In natuurwetenschappelijke zin is kristalglas geen kristal, omdat de moleculen niet in een regelmatige structuur zijn gerangschikt.[1] Glas bestaat uit een mengeling van siliciumdioxide (voornaamste bestanddeel van kwartszand) en metaaloxiden. Door het te verhitten, smelt het tot een dikke substantie die makkelijk te vormen (blazen) is en door afkoeling hard wordt, waarbij geen kristalstructuur ontstaat: glas kristalliseert niet, maar vormt een amorfe vaste stof. Volgens een EU-richtlijn uit 1969 [2] is kristallijnglas de algemene omschrijving voor glaswerk dat metaaloxide bevat, maar binnen die omschrijving bestaan meerdere categorieën. Alleen de luxere varianten moeten lood bevatten: 24 procent voor loodkristal en 30 procent voor volloodkristal. Voor de lagere categorieën kristallijnglas en sonoorglas is 10 procent metaal voldoende. Dat hoeft bovendien geen lood te zijn, zinkoxide, bariumoxide of kaliumoxide is ook goed. Als het meer dan 30 procent lood bevat, is het hoog loodkristal zoals Swarovski (circa 32 procent lood). Hoe hoger het loodgehalte hoe hoger de brekingsindex. Een materiaal met een hoge brekingsindex vertoont meer schittering en heeft een rijker kleurenspectrum. Glas met een hoog loodgehalte wordt ook wel gebruikt in de nucleaire industrie, omdat het lood röntgen- en gammastraling beter tegenhoudt dan normaal glas.

 
Kristallen