Peniskokers (Koteka) op luxe standaard, uit Papoea Nieuw Guinea

Een peniskoker, holim (Dani) of koteka (Indonesisch, maar door de Dani als beledigend ervaren) is een kledingstuk van de mannelijke bewoners van onder andere de centrale bergen in Nieuw-Guinea of bepaalde streken in Afrika en Zuid-Amerika waarmee de penis aan het zicht wordt onttrokken. Peniskokers worden of werden gedragen door verschillende volkeren in de bergen van de Indonesische provincie Papoea, bij de Bassari, Coniagui en Sombas in Afrika, de Parintintin in Zuid-Amerika en in mindere mate door volkeren in Papoea-Nieuw-Guinea. Peniskokers worden vandaag nog veel gedragen onder de Dani in de Baliemvallei, de Westelijke Dani of Lani, de Amungme, de Ekagi, de Yali, de Nduga en de Ngalum, volkeren uit het binnenland van Papoea.

De Papoea's zijn de oorspronkelijke bewoners van het eiland Nieuw-Guinea en enkele naburige eilanden. Ze wonen verspreid over twee landen; Indonesië (de provincies Papoea en West-Papoea, voor 2000 samen Irian Jaya) en Papoea-Nieuw-Guinea. Daarnaast wonen er door emigratie Papoea's in de westerse wereld, vooral in Nederland. Nieuw-Guinea wordt bewoond door bijna duizend verschillende stammen en er wordt bijna een even groot aantal verschillende talen gesproken, die in twee taalgroepen worden onderverdeeld, een onderling zeer verscheiden groep Papoeatalen en deAustronesische talen. De sprekers van de Papoeatalen, de grootste groep, leven vooral op het eiland Nieuw-Guinea en de sprekers van de Austronesische talen leven vooral op de eilanden van de noord- en oostkust van Nieuw-Guinea en in een smalle kuststrook van Nieuw-Guinea. Met Papoea's worden meestal de sprekers van de Papoeatalen aangeduid, maar soms verstaat men er ook de Austronesischsprekende minderheid onder. De Austronesischsprekende stammen worden ook alsMelanesiërs aangeduid, naar Melanesië, waar Nieuw-Guinea een onderdeel van uitmaakt.

 
Papoea's achter de schermen en Papoea kunstenaar aan het werk

Recent bewijs toont aan dat de Papoea's afstammelingen zijn van de eerste groep bewoners die zich op Nieuw-Guinea hadden gevestigd. Deze oorspronkelijke bewoners kwamen in een tijd dat het eiland door middel van een landbrug was verbonden met de rest van het Australische werelddeel. Deze mensen waren de toen nauwere zeestraat overgestoken vanuit de eilanden van Wallacea en Sundaland, de huidige Indonesische Archipel. Archeologische vondsten hebben aangetoond dat de eerste bewoning van het eiland minstens 40 000 jaar geleden heeft plaatsgevonden, zo'n 10 000 jaar nadat de eerste moderne mensen uit Afrika waren vertrokken. De voorouders van de Austronesische volken kwamen veel later, zo ongeveer 3500 jaar geleden, als onderdeel van de geleidelijk migratie van zeevarende volken vanuit Zuidoost-Azië, die mogelijk hun oorsprong hadden in het oosten van China. Austronesischsprekende volken koloniseerden veel van de voor de noord- en oostkust van Nieuw-Guinea gelegen eilanden, zoals Nieuw-Ierland en Nieuw-Brittannië, en tevens aan de kust van Nieuw-Guinea. De bewoning over een periode van tienduizenden jaren heeft geleid tot een grote diversiteit aan volken en talen, wat verder werd vergroot door de komst van de Austronesiërs en in de recente geschiedenis de kolonisatie van Europeanen en Indonesiërs. Het westelijk deel van Nieuw-Guinea was vanaf het eind van de negentiende eeuw tot aan de onafhankelijkheid van Indonesië in 1949 een deel van de Nederlandse kolonie Nederlands-Indië. Tussen 1949 en 1962 was het onder de naam Nederlands Nieuw-Guinea een overzees gebiedsdeel van Nederland. Na een halfjaar onder het bestuur van de Verenigde Naties (UNTEA) geweest te zijn werd dit deel van Nieuw-Guinea op 1 mei 1963 overgedragen aan Indonesië. Daar werd het een provincie van onder de naam Irian Barat, en vanaf 1970 Irian Jaya. Nuvola single chevron right.svg Zie ook de sectie Overdracht aan Indonesië in het artikel Nederlands Nieuw-Guinea Voor de overdracht aan Indonesië en vooral ook daarna en tot op heden wordt er door de Papoea's om onafhankelijkheid gevraagd van Indonesië, die door hen wordt gezien als de bezetter. Vanaf 1965 was het de Organisasi Papua Merdeka (OPM) (Organisatie voor een vrij Papoea) die vanuit de binnenlanden van de Vogelkop voor onafhankelijkheid streed. Op 1 juli 1971 riep het OPM de onafhankelijkheid van de Republiek van West-Papoea uit. De gewapende tak van het OPM hield rond deze tijd op te bestaan, ook al wordt het OPM nog steeds als symbool van een vrij Papoea gezien. De gewapende strijd werd voortgezet door onder andere de Tentara Pembebasan Nasional (TPN) (Nationaal Bevrijdingsleger) en de Pasukan Pembebasan Nasional (Papenal) (Nationale bevrijdingstroepen), die vooral in het grensgebied van Papoea-Nieuw-Guinea actief zijn. Ook streven de Papoea's met diplomatieke middelen naar onafhankelijkheid, onder andere bij de Verenigde Naties en het Amerikaanse Congres, hun zelfbeschikkingsrecht blijven opeisen. De vertegenwoordigers van de Papoea's komen samen in het Papoeacongres. Het oostelijk deel van Nieuw-Guinea werd in 1884 verdeeld in een Duitse kolonie in de noordelijke helft en een Britse kolonie in de zuidelijke helft, waarvan het bestuur in 1906 werd overgedragen aan Australië. Na de Eerste Wereldoorlog kreeg Australië het mandaat over het Duitse Keizer Wilhelmsland en na de Tweede Wereldoorlog werden deze twee Australische gebieden samengevoegd onder de naam Territorium van Papoea en Nieuw-Guinea. In 1975 werden dit oostelijk deel van Nieuw-Guinea en de hiervan ten oosten gelegen eilanden onafhankelijk onder de naam Papoea-Nieuw-Guinea.